Mijn eigen algoritmen
Ik ben op zoek gegaan naar mijn eigen algoritmen die ik, bewust of onbewust, gebruik om tot mijn beeldgedachten te komen. Veelal is dat een complex geheel. Veel zoek- en kijkwerk en rekenwerk. Met als resultaat het materiaal waarmee ik mijn fotowerk samenstel. Om dan mezelf te verrassen met de filosofie dat alles met elkaar in verband staat. Toeval mag, dat is mijn onwetendheid. Mijn manier van denken en reproduceren doe ik in beelden. Voor mij logisch. Maar dat de kijker er moeite mee heeft blijkt in de praktijk. 'Waarom' is een groot woord. Dat wil ik met plezier uitleggen, maar een deel mag de beschouwer zelf doen.
Dus al met al is mijn idee van Panta Rhei opgeslokt door de algoritmen die mijn leven, mijn kunstzinnig bezig zijn in bedwang houden.
Daar ben ik blij mee.
Algoritmen
Na wat heen en weer gedacht ben ik gestuit op algoritmen. Wikepedia zegt: een algoritme is een soort van recept om een wiskundig- en informaticaprobleem op te lossen. Een eindige reeks instructies die vanuit een begintoestand naar een doel leidt. Een eenvoudig voorbeeld is een recept uit een kookboek. Ingrediënten, hulpmiddelen, volgorde, hoeveelheden en tijd zijn gegeven en het doel is duidelijk. Tijd, ruimte en inspanning spelen een rol. De complexiteit en de efficiëntie van het algoritme komen daar uit voort.
Algoritmen bepalen voor een groot deel ons handelen, manier van denken, ons leven. De invloed van algoritmen van buiten af, niet die we zelf bepalen, wordt, zonder dat we het weten, steeds groter.
Panta Rhei
Vanuit het OFC, het Oostgelders Fotografen Collectief, buig ik me inmiddels over een nieuw gezamenlijk thema voor de volgende
groepsexpositie in het najaar van 2021. De expositie gaat door als de omstandigheden het toelaten. Misschien wel in dezelfde ruimte in Arcaden in Bocholt, Duitsland. Het gekozen thema is vrij
abstract: Panta Rhei. Dat is een filosofische uitspraak die wordt toegeschreven aan de Griekse filosoof Heraclitus en betekent 'alles stroomt'. Panta Rhei betekent ook: alles blijft in
beweging, of niets is gelijk of alles verandert, of niets heb je in de hand. In dit kader zal elk van ons deelnemers weer zijn eigen foto's laten zien. Ik ben reuze benieuwd.
:
Digitale fotowereld
Exposities met prachtige en vooral grote fotoafdrukken. De één na de ander werd en wordt gecanceld of wordt vooruit geschoven of komt niet meer terug. Wel veel digitale presentaties, zeer inventief en zeker het bekijken waard. Daar redden we ons mee. Veel van achter het scherm gezien. Toch is het anders, maar dat wisten we al. Een andere beleving.
Fetzen 3
Het zit er weer op. Een zeer geslaagde tentoonstelling en dat in coronatijd met nauwelijks mogelijke bezoeken over de grens. De OFC-groep heeft het gered en kijkt met trots terug op de afgelopen maand.
Fetzen 2
De tentoonstellingsruimte is verplaatst naar de benedengalerij in Arkaden. Een veel betere plek waar veel publiek komt en een prachtige ruimte met een expo-uitstraling. Een goede actie van de grensoverschrijdende kunstcommissie ArTkaden.
Fetzen in Arkaden
Vanaf 2 oktober tot en met 31 oktober is de tentoonstelling Flarden of in het Duits Fetzen te zien op de bovenverdieping in het overdekte winkelcentrum Arkaden in Bocholt. De openingstijden zijn vrijdags van 14 tot 19 uur en zaterdags van 11 tot 15 uur.
Ik doe in Bocholt mee met mijn flarden. Een terugblik naar mijn netvliesoperatie een jaar geleden. Wat er dan allemaal in je hoofd langs komt is een verhaal in brokken, zeg maar flarden. Dit allemaal te zien in de expo-ruimte in winkelcentrum Arkaden. Samen met de andere leden van de OFC-groep een indrukwekkende presentatie.
Opening Bernarduspad
Inmiddels hangen de fotowerken in de panelen langs het pad in het park in Bredevoort en zijn reeds te bewonderen. Zondag 27 september is om 15.00 uur de opening.
Minder goed
Met veel medicijnen, van prednison tot chemokuur, om mijn inmiddels chronische darmontsteking te bestrijden, gaat het minder goed met me. Ik ben fysiek niet tot veel instaat, laat staan om nieuw fotowerk te produceren.
Het medicijngebruik pakt zó verkeerd uit, dat ik er mee stop. Achteraf blijkt dat ik door te stoppen een levensbedreigende situatie heb vermeden. Het is.
Je hoort er niets van
Aan de slag met een aantal fotowerken. Eerst een reeks van 5. Met tekst. Het duurt even voor het in elkaar valt. Ik vind het zelf intrigerend werk en ook anderen zijn onder de indruk. Fijn. Door dat de hele media, musea en foto-instanties schreeuwen om digitale invulling van wat voorheen fysiek was, heb ik in eerste instantie mijn werk van tekst en muziek voorzien. En er maar (het is niet mijn stijl) een filmpje van gemaakt. Ik realiseer me degelijk dat tekst en beeld én muziek moeilijk te combineren zijn.
Maar er komt meer. Na een aantal weken heb ik nog 6 werken toegevoegd. Daar was niet aan te ontkomen. Samen gevoegd met de eerste reeks van 5. Met tekst.
Het complete filmpje (10 minuten) heb ik inmiddels gestuurd naar de media, musea, fototijdschriften, fotobond. Je hoort er niets van! Zelfs met aanbevelingen van prominenten op het vakgebied. Toch blijven het bijzondere, intrigerende werken. Weliswaar met een geheel andere, afwijkende kijk op het geheel, maar toch.
'We ploeteren voort.'
Filmpje! Zet het geluid aan.
Zwarte Tijden
Inmiddels raast het covid-19 virus over grote delen van de wereld. Sociaal geïsoleerd maar binnenshuis volgepropt met nieuws. Onzeker nieuws, dampig, vaag, toekomst, wat speelt er, wat speelt er in je hoofd, in mijn hoofd. Wat moet je er mee, moet je er wat mee? Ik voel me ontheemd, vooral uithuizig. Binnen doe ik mijn best, buiten lijkt er veel veranderd. Zal het duren? Lang? Lang genoeg om te overwegen dat het lang kan zijn. Zal zeldzaam normaal worden? Zo’n sars-virus steekt zo maar de kop op. Over 10 jaar. Hoe zal het dan zijn? Sars-31?
De beelden en voorbeelden razen door mijn lijf. Ik kan er geen kant mee op. Toch moet het, anders word ik 2x zo gek of zoiets. Dan maar aan de tekentafel. Het gaat bijna zonder. De beelden rollen zo maar de computer in en worden zichtbaar op het beeldscherm.
En nog meer
Krijg nou wat! Eind 2020 is de jaarlijkse groepsexpositie van het OFC gepland in het overdekte winkelcentrum Arkaden in Bocholt (Duitsland). Op de bovenverdieping in het complex staat een riante ruimte leeg waar regelmatig tentoonstellingen plaatsvinden.
Het gekozen thema (let op!) is FLARDEN. Daar ben ik dus al klaar mee. Ik wacht af. Het tijdstip is nogal onzeker en ook de beschikbare ruimte kan nog veranderen.
De eerste zin
Voor midden 2020 staat er een nieuwe tentoonstelling voor het Bernarduspad in Bredevoort op het programma. Al vele jaren verzorgt het Oostgelders Fotografen Collectief in Bredevoort aan het Bernarduspad, dat ligt tussen het Bernardusgebouw en de gracht, een tentoonstelling. In panelen langs het pad komen ook deze keer zo’n 30 werken met de relatie verhalen, gedichten of boek om Bredevoort als boekenstad eer aan te doen. Uit door de fotografen zelf gekozen boeken wordt de eerste zin als onderwerp voor het te maken werk genomen. Spannend om te doen, te zoeken, uit te diepen en om te zetten. Ik ben benieuwd en doe graag mee.
Acht stuks
Acht fotowerken met als thema de gedachtenflarden aan de netvliesoperatie houd ik er aan over. Ik ben er best trots op. Bij menigeen zal het vragen oproepen. Een korte uitleg (nou ja kort) is in mijn ogen noodzakelijk. Het moet maar, niets aan te doen. Zo werkt het nu eenmaal. Als het maar werkt. Gelukkig heb ik weer productie geleverd.
Doet me goed.
'Gelukkig is er weer productie'
Elk nadeel heb z’n voordeel
De flarden voor mijn oog hebben me op de nodige ideeën gebracht en inspiratie gegeven om het er niet bij te laten. Wat zal me overkomen, een operatie aan mijn oog, niet niks. Het ene beeld na het ander schiet door mijn hoofd. Mijn mouches volantes, alsof je een blik opentrekt en een zwerm aan je voorbij trekt. Welk licht blijf ik het langst zien. Rood natuurlijk. Wat kan ik missen? Toch geen oog? Je ziel kan je missen, maar ook geen been. Je moet kunnen staan, toch? Daar is de grote netvliesmachine, die moet het werk doen. Goh, hoe kan het. Het idee alleen al om aan molshopen in de sneeuw te denken, geeft mij een gevoel van krankzinnigheid. Zover komt het nog.
Terwijl de chirurg z’n best doet en met me blijft praten, denk ik maar door en snap er steeds minder van. Dat komt wel weer, denk ik. Alle beelden wil ik vastleggen, bewaren, opslaan. Als dat maar wat wordt. Dat wordt weer schetsen, verzamelen, zoeken en uiteraard fotografisch aan het werk.
'Het wordt vast wat'.
Nou dat!
Zag ik opeens flarden hangen voor mijn rechter oog. Onderzoek wees uit: een netvliesloslating. Met spoed een operatie in het UMC St Radboud ziekenhuis in Nijmegen. Komt weer goed. Maar gaat wel met de tijd aan de haal en de emotie. En een macula-pukker er aan overgehouden. Een enorme vervorming van mijn zicht. Daar moet je dan als o.a. fotograaf maar mee leren omgaan.
Minder
In de loop van de lente en voorzomer van 2019 gaat het, wat mijn gezondheid betreft, minder. Ik ben een lange tijd uit de running. Een chronische darmontsteking speelt me danig parten en beperkt mijn bewegingsvrijheid. Het is.
Opening De Wachters
Door een communicatiefout en niet verstuurde mail was er bij de opening van de tentoonstelling nagenoeg geen belangstelling. Of is Aalten toch te ver?
De Wachters in Schiller, Aalten
Straks, eind april komen mijn Wachters van het Bestaan vol uitgemeten in een eetzaal, omgedoopt tot fotokabinet, in café Schiller in Aalten te hangen. Daar komt o.a. mijn werk ‘Wat doen we met Frits’ wel te hangen. Dus Frits blijft in de badkuip te zien.
WIM PETERS KUNSTKANTOOR